ταῖς ἀξίναις τὰ κλεῖϑρα

κλεῖθρον, τό, ion. u. ep. κλήϊϑρον, H. h. Merc. 146 u. Hippocr., Schloß, Riegel zum Verschließen (κλείω) der Thür; διακόψαντες ταῖς ἀξίναις τὰ κλεῖϑρα Xen. An. 7, 1, 17; σιδηροῖς κλείϑροις Plat. Ax. 371 b; στομίοις κλεῖϑρα δέχοισϑε πύλαι Bass. 10 (VII, 391); steht auch noch bei Wellauer Aesch. Spt. 378, κλείϑρων λυϑέντων; sonst altatt. κλῇϑρον, gew. im plur.; βοᾷ διοίγειν κλῇϑρα Soph. O. R. 1287, vgl. 1294; κλῇϑρ' ἀνασπαστοῦ πύλης Ant. 1171; κλῇϑρα πυλωμάτων, δόμων, Eur. Hipp. 808 Herc. f. 1029; κλῄϑροισι τὰ προπύλαια πακτοῦν Ar. Lys. 264.

δια-πόπτω, durchhauen, zerschlagen; μοχλόν Thuc. 2. 4; ταῖς ἀξίναις τὰ κλεῖϑρα Xen. An. 7, 1, 17; ofter Pol., z. B. 7, 18. 2; durchbrechen, τὰς τάξεις Xen. An. 1, 8, 10; wie τοὺς πολεμίους Plut. Pelop. 17; Pol. 3. 74. 4; συμμα χίαν, συνϑήκας, brechen, 4, 36. 2. 18, 25, 3; τὰς διαλύσεις, abbrechen, 1, 69, 5; übh. = verwunden; bes. von tiefen Wunden, Medic.; μηροὺς καὶ βραχίονας διακικομμένος Plut. Eum. 7; – trennen, καὶ διΐστη Plut. Pomp. 19. – Auch intr., durchbrechen, Xen. Hell. 7. 5, 23; sich durchschlagen, διακεκοφότας Cyr. 3, 3, 66; vgl. βέλος διακόψαν ἄχρι τοῦ διελϑεῖν Luc. Nigr. 37.